“Je moet wel wat assertiever zijn hoor.”  

“Praat eens iets harder!”

“Trek het je niet zo aan, je bent veel te gevoelig.”

“Kom eens wat meer voor jezelf op!”

“Je moet wel wat vaker je mond open trekken.”

“Wees niet zo emotioneel!”

“Ach, je stelt je aan.”

Als jij zacht bent, heb je één of meerdere van deze dingen weleens gehoord. Of gevoeld dat mensen dit over je dachten. Misschien wel zo vaak, dat je ze ook tegen jezelf bent gaan zeggen. Ergens in je leven ben je gaan geloven dat zacht zijn, gevoelig, sensitief, hoe je het ook noemt, niet goed is. Je ervaart je eigen zachtheid als lastig.

Want je hebt inderdaad niet zo’n luide stem. Je vindt het lastig om je grenzen aan te geven. In een groep waar anderen het hoogste woord voeren, ben jij eerder onzichtbaar. Je voelt snel aan wat een ander voelt, soms zelfs intenser dan diegene zelf. Je past je makkelijk aan aan anderen. En dus doe je al heel lang je best om anders te zijn. Om luider te praten. Om zelfverzekerder te worden, of zo over te komen.

Om meer van je te laten horen in een groep. Om je minder te laten leiden door je emoties, je gevoel. En eigenlijk heb je daarmee een stukje van jezelf proberen te veranderen. Niet zomaar een stukje. Je probeert je kern, je diepste binnenste, je puurste zelf, anders te maken.

Dat hoeft niet meer, want…

Zacht zijn 

verkeerd

Jij bent helemaal goed zoals je bent. Ook je zachtheid. Juist je zachtheid. Je mag jezelf ook zo gaan zien. Jij mag jezelf helemaal accepteren zoals je bent. Je hoeft je zachtheid niet meer te onderdrukken. Niet meer te verstoppen of te veranderen. Jij mag je zachtheid gaan omarmen. Gaan gebruiken. Je mag ervan genieten. En je mag gaan zien dat jouw zachtheid je grootste kracht is. En het ook zo gaan gebruiken.

Jij mag Zacht er zijn.